W skład systemu emerytalnego Stanów Zjednoczonych wchodzi kilka instytucji: federalny fundusz Social Security, plany emerytalne oferowane przez pracodawców, oraz indywidualne rachunki emerytalne obywateli.
Prawo do pełnej emerytury wyliczonej przez administrację Social Security na podstawie wysokości zarobków uzyskuje się z ukończeniem 66 lat dla osób urodzonych w latach 1943-1954, a dla urodzonych po roku 1954 jest stopniowo wydłużony do 67 lat. I tak, dla urodzonych w roku 1955 pełny wiek emerytalny wynosi 66 lat i 2 miesiące, 1956: 66 lat i 4 miesiące 1957: 66 lat i 6 miesięcy, 1958: 66 lat i 8 miesięcy, 1959: 66 lat i 10 miesięcy. Osoby z roku 1960 i młodsze mają pełny wiek emerytalny na poziomie 67 lat.
Istnieje możliwość ubiegania się o wcześniejszą emeryturę, ale jest wtedy ona znacznie niższa. Można również wybrać późniejszą emeryturę, np. dopiero po ukończeniu 70 lat, tak aby powiększyć świadczenia.
Emerytury państwowe z funduszu Social Security należą się obywatelom, którzy przepracowali co najmniej 10 lat i odprowadzali w tym czasie podatki na ten fundusz. Zatrudnieni na etat płacą z tego połowę, podczas gdy drugą połowę odprowadza do fiskusa pracodawca. Pracujący na własny rachunek płacą cały podatek z własnej kieszeni.
Plany emerytalne oferują także zakłady pracy. Do prowadzonych przez nie funduszy emerytalnych zwykle dokłada się pracownik i pracodawca. Fundusze, zarządzane zazwyczaj przez wyspecjalizowane agencje, inwestują zgromadzone tam pieniądze na giełdzie. Wkłady do funduszu są zwolnione od podatków.
