PPK uratują część naszych pieniędzy przed fiskusem

Trwa debata dotycząca systemu pracowniczych planów kapitałowych. Jednym z jej kluczowych elementów jest porównywanie korzyści i wad związanych z oszczędzaniem w ramach tego nowego systemu.

Czytaj także: 5 wad i 5 zalet nowego programu oszczędzania na emeryturę

Nie wiedzieć czemu dyskusja nad PPK omija temat korzyści podatkowych wynikających z posiadania rachunku w pracowniczym planie kapitałowym. Tymczasem możliwość uratowania części swoich pieniędzy przed fiskusem powinna być jednym z elementów motywujących do uczestnictwa w PPK. Ten mechanizm stosowany jest na większości światowych rynków emerytalnych. Warunkiem skorzystania z tych ulg jest wypłata zgromadzonych środków po zakończeniu kariery zawodowej.

BRAK ULG Z TYTUŁU WPŁAT FINANSOWANYCH PRZEZ UCZESTNIKA PPK

Być może milczenie wynika z faktu, że wpłaty na PPK finansowane przez pracowników (podstawowa i dodatkowa) są potrącane z jego wynagrodzenia po opodatkowaniu (art. 27 ust. 9 ustawy o PPK). Należy podkreślić, że wysokość wpłat nie jest wygórowana. Wpłata podstawowa finansowana przez pracownika wynosi 2 proc. jego wynagrodzenia. Obok tego pracownik może zadeklarować finansowanie wpłaty dodatkowej w wysokości do 2 proc. jego wynagrodzenia (art. 27 ustawy o PPK). Co ważne o ostatecznej wysokości wpłaty dodatkowej decyduje sam pracownik. Jedyne ograniczenia obowiązujące pracownika to konieczność ustalenia wysokości wpłaty dodatkowej w procentach od wynagrodzenia oraz nieprzekroczenie pułapu maksymalnego t.j. 2 proc..

NALICZANIE BRUTTO – POTRĄCANIE NETTO

Niestety brak precyzji ustawodawcy w przepisach ustawy o PPK powoduje, że wysokość kwotowa obu wpłat jest naliczana od wynagrodzenia brutto pracownika. Natomiast wpłaty potrącane są z wynagrodzenia netto pracownika. To zamieszanie nie będzie zachęcać pracowników do deklarowania wpłat dodatkowych. Niewątpliwie brakuje tutaj prostego rozwiązania jakim jest możliwość ustalania wysokości wpłat dodatkowych w formie kwotowej (np. 250 zł miesięcznie).

ZWOLNIENIE WPŁAT FINANSOWANYCH PRZEZ PRACODAWCĘ ZE SKŁADEK NA UBEZPIECZENIA EMERYTALNE I RENTOWE

Trochę lepiej wygląda sytuacja w przypadku wpłat finansowanych przez pracodawcę. Po pierwsze jest to wpłata podstawowa w wysokości 1,5 proc. wynagrodzenia pracownika. Po drugie może to być wpłata dodatkowa w wysokości maksymalnej 2,5 proc. wynagrodzenia pracownika. Obie te wpłaty zwolnione są z obowiązkowych składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Pracodawca może korzystać z tego zwolnienia pod warunkiem, że przestrzega przepisów regulujących sposób naliczania swoich wpłat.

Niedosyt budzi fakt, że wpłaty finansowane przez pracodawcę są zwolnione tylko ze składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Tymczasem zakres takiego zwolnienia jest dużo szerszy w przypadku pracowniczych programów emerytalnych (PPE). Składka podstawowa na PPE, która jest finansowana w całości przez pracodawcę, zwolniona jest ze wszystkich składek na ubezpieczenia społeczne (art. 24 ust. 5 ustawy o PPE). Dlatego należy postulować zwolnienie pracodawców ze wszystkich składek na ZUS również w ramach systemu PPK.

WPŁATA POWITALNA I DOPŁATY ROCZNE JAKO ZACHĘTY PODATKOWE

Najlepiej wygląda sytuacja w przypadku wpłaty powitalnej oraz dopłat rocznych, które są finansowane przez państwo (Fundusz Pracy). Z perspektywy pracownika wysokość obu wpłat jest umiarkowana. Wpłata powitalna to 250 zł. A dopłata roczna to 240 zł. Ale z perspektywy Funduszu Pracy kwoty te są już znaczne. Ponadto wpłata powitalna i dopłaty roczne pełnią podobną funkcję jak zwroty podatkowe, ale kierowane są one tylko do uczestników PPK. Ze względu na swój publiczny charakter wpłaty powitalne i dopłaty roczne zwolnione są zarówno z podatku dochodowego od osób fizycznych jak i ze składek na ubezpieczenia społeczne (art. 21 ust. 1 pkt 47f ustawy o podatku PIT).