powinien być
dłuższy niż 14 dni
od zaistnienia przesłanek wypłaty oraz przedłożenia przez konsumenta stosownych dokumentów.
Dokumenty, których może wymagać od konsumenta instytucja finansowa w związku z wypłatą, również nie mogą być przez nią określone dowolnie. Przedsiębiorca może żądać wyłącznie:
Zwrot i częściowy zwrot środków zgromadzonych na IKE
Konsument w każdej chwili może wycofać pieniądze zgromadzone na IKE, nawet pomimo niespełnienia określonych przez prawo warunków. Taka operacja to tzw. zwrot. Jednakże decydując się na zwrot środków z IKE, konsument musi się liczyć z koniecznością zapłacenia podatku. Oszczędzający nie musi jednak zwracać całości środków znajdujących się na IKE. Może zdecydować się na zwrot tylko części środków (tzw. częściowy zwrot) i zachować zwolnienia podatkowe w stosunku do środków pozostających na IKE.
Konsument powinien mieć świadomość możliwości częściowego zwrotu i ustalić, że umowa o prowadzenie IKE umożliwia dokonanie częściowego zwrotu środków z IKE.
Przekroczenie limitu wpłat na IKE
Limit wpłat na IKE (maksymalna kwota, którą konsument może wpłacić na IKE w danym roku) jest corocznie określany w obwieszczeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Może się zdarzyć, że wpłaty dokonywane przez konsumenta na IKE przekroczą ustaloną kwotę. Środki stanowiące nadwyżkę nie będą mogły wówczas zasilić IKE i będą wymagały 5 ze strony instytucji finansowej odpowiedniego zadysponowania (np. zainwestowania, przelania na inne konto, zwrotu konsumentowi).
Dlatego podpisując umowę o prowadzenie IKE, warto zwrócić uwagę, jak są w niej określone zasady dysponowania środkami wpłaconymi na IKE ponad wyznaczony limit. Konsument powinien w szczególności sprawdzić, czy instytucja finansowa zadysponuje nimi w sposób dla niego korzystny. Przykładowo, warto ustalić, czy nadwyżka środków będzie inwestowana i w jaki sposób, czy też zostanie umieszczona na nieoprocentowanym rachunku bankowym lub czy podlega zwrotowi i na jakich zasadach.
Opłata likwidacyjna
Istotne z punktu widzenia konsumenta są również postanowienia umowy, które dotyczą tzw. opłaty likwidacyjnej. Umowa o prowadzenie IKE może bowiem zastrzegać, że dokonanie wypłaty, wypłaty transferowej lub zwrotu w terminie do 12 miesięcy od jej zawarcia będzie pociągało ze sobą dodatkową opłatę na rzecz instytucji finansowej.
Ponieważ instytucje finansowe przeważnie korzystają z opisanej możliwości pobrania dodatkowej opłaty, warto sprawdzić jej wysokość, a także, czy termin, w którym mogą tego dokonać, nie jest dłuższy niż 12 miesięcy od zawarcia umowy. Prawo nie określa górnej granicy opłaty likwidacyjnej w związku z tym może być ona ustalona przez instytucję finansową na dowolnym poziomie. Zdarza się, że niektóre instytucje pobierają ją w wysokości nawet 50 proc. dokonanej wypłaty, czy zwrotu.
Do kogo po pomoc?
W przypadku wątpliwości powstałych w związku z realizacją umowy o IKE, konsument może zwrócić się o pomoc do:
Wykaz najważniejszych aktów prawnych związanych z IKE:
2. Ustawa z 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 roku, Nr 72, poz. 665 ze zm.)
3. Ustawa z 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 ze zm.)
4. Ustawa z 29 lipca 2005 roku o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 roku Nr 211, poz. 1384 ze zm.),
5. Ustawa z 28 sierpnia 1997 roku o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz. U. z 2010 roku, Nr 34, poz. 189 ze zm.)
6. Ustawa z 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 11 poz. 66 ze zm.)
7. Ustawa z 20 kwietnia 2004 roku o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. , Nr 116, poz. 1207 ze zm.)
8. Obwieszczenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 9 grudnia 2011 roku w sprawie wysokości kwoty wpłat na indywidualne konto emerytalne w roku 2012 (M.P. Nr 113, poz. 1149)
9. Ustawa z 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 roku, Nr 16, poz. 93 ze zm.), księga III, tytuł XXVII.
