System emerytalny w Nowej Zelandii składa się z dwóch filarów. Pierwszy to New ZealandSuperannuation (NZS), system publiczny, typu beveridge'owskiego. Drugi - wprowadzony - 2007 r. - KiwiSaver (KS) – to dobrowolny prywatny kapitałowy system zabezpieczenia na starość.
Wydatki emerytalne w ramach I filaru finansowane są bezpośrednio z budżetu państwa, tj. z bieżących wpływów podatkowych (nie występuje obligatoryjna składka emerytalna). To jaką dostanie się emeryturę zależy od stanu cywilnego i od tytułu własności nieruchomości, a nie od tego, jakie miało się dochody w czasie aktywności zawodowej. Głównym celem publicznego systemu emerytalnego w Nowej Zelandii jest zapobieganie ubóstwu. Osoby najuboższe mogą dodatkowo korzystać z pomocy socjalnej. Mniej więcej dziesięć lat temu zaczęto w Nowej Zelandii kolejny raz publicznie dyskutować o tym, iż należy mieszkańców skłonić do dodatkowego oszczędzania tym bardziej, iż kraj boryka się z problemami demograficznymi. Wprowadzono dodatkowy kapitałowy system zabezpieczenia na starość KiwiSaver.
Po pierwsze każdy nowy pracownik musi być automatycznie zapisany do programu przez pracodawcę. pod warunkiem, że mają ukończone 18 lat i nie więcej niż 65 lat. Pracownicy z kolei w ciągu od dwóch do ośmiu tygodni mogą wystąpić z programu.
Po drugie wszyscy inni pracownicy, którzy byli już zatrudnieni przed 2007 rokiem mogli zapisać się dobrowolnie. Decyzja jest ostateczna: w przypadku dobrowolnego przystąpienia do KiwiSaver nie ma możliwości wypisania się z niego, można jedynie zmieniać dostawcę świadczenia
Po trzecie – każdy kto przystępuje do KS dostaje jednorazową dotację jednorazowe subsydium wpłacane na konto – 1000 NZD.
