System emerytalny w Nowej Zelandii składa się z dwóch filarów. Pierwszy to New ZealandSuperannuation (NZS), system publiczny, typu beveridge'owskiego. Drugi - wprowadzony - 2007 r. - KiwiSaver (KS) – to dobrowolny prywatny kapitałowy system zabezpieczenia na starość.
Wydatki emerytalne w ramach I filaru finansowane są bezpośrednio z budżetu państwa, tj. z bieżących wpływów podatkowych (nie występuje obligatoryjna składka emerytalna). To jaką dostanie się emeryturę zależy od stanu cywilnego i od tytułu własności nieruchomości, a nie od tego, jakie miało się dochody w czasie aktywności zawodowej. Głównym celem publicznego systemu emerytalnego w Nowej Zelandii jest zapobieganie ubóstwu. Osoby najuboższe mogą dodatkowo korzystać z pomocy socjalnej. Mniej więcej dziesięć lat temu zaczęto w Nowej Zelandii kolejny raz publicznie dyskutować o tym, iż należy mieszkańców skłonić do dodatkowego oszczędzania tym bardziej, iż kraj boryka się z problemami demograficznymi. Wprowadzono dodatkowy kapitałowy system zabezpieczenia na starość KiwiSaver.