Najważniejsza zaleta dyrektywy to wprowadzenie jasnej definicji instytucji pracowniczych programów emerytalnych (PPE) prowadzących działalność transgraniczną. Zgodnie z przepisami do tego grona zaliczane będą wszystkie podmioty oferujące PPP, których instytucja finansująca (pracodawca) ma siedzibę w innym kraju – lub tym samym kraju, lecz podlega przepisom prawa pracy i prawa socjalnego innego państwa.
Komisja Europejska jasno określiła też, że organem nadzoru odpowiedzialnym za monitorowanie działalności transgranicznych instytucji PPP będą urzędy rodzimego państwa członkowskiego.
Głównym celem dyrektywy jest ułatwienie przenoszenia pracowniczych programów emerytalnych do innych państw. Zdaniem Komisji i niezależnych ekspertów – m.in. z niemieckiego ośrodka Centrum für Europäische Politik – osiągnięcie tego celu zwiększy efektywność systemów i zredukuje koszty administracyjne.
Dyrektywa stanowi, że do przeniesienia konieczna będzie zgoda członków i beneficjentów systemu (pracowników firmy) oraz organu nadzorującego w państwie siedziby. Po transferze w odniesieniu do systemu stosowane będą wymogi informacyjne i inwestycyjne państwa siedziby, konieczne będzie jednak przestrzeganie prawa pracy i prawa socjalnego państwa goszczącego.
Nowe przepisy wprowadzają również istotne wymogi informacyjne oraz dotyczące zarządzania (między innymi rozdzielenie funkcji zarządzania ryzykiem i audytu wewnętrznego) i finansowania instytucji PPE. Jak stanowi dyrektywa, w przypadku podejmowania działalności transgranicznej konieczne będzie zapewnienie pełnego finansowania rezerw technicznych.
