W Zamku Królewskim w Warszawie na stałej ekspozycji w pałacu Pod Blachą prezentowane są kobierce ze zbiorów Teresy Sahakian (1915–2007). W 1993 r. kolekcjonerka powołała fundację i przekazała do Zamku m.in. 600 unikalnych tkanin. To najwybitniejsza na świecie kolekcja kobierców kaukaskich, często odwiedzana przez turystów. Teraz Fundacja Teresy Sahakian wydała pierwszy polsko-angielski katalog prezentujący fragment zbioru. Opisuje 62 kobierce modlitewne pochodzące z XVIII–XIX w., głównie z Persji i Kaukazu. To lektura przydatna dla kolekcjonerów, antykwariuszy, miłośników sztuki. Autorką katalogu jest Katarzyna Połujan.
Przed II wojną mąż Teresy Sahakian, Georg (1889–1963), Ormianin z perskim paszportem, był znawcą orientalnych dywanów, pracował jako ekspert m.in. dla Muzeum Narodowego w Warszawie. Prowadził usługi w zakresie kupna-sprzedaży, ekspertyz, prania i reperacji zabytkowych tkanin. Był ekonomistą z wykształcenia i kolekcjonerem z pasji. Od 1948 r. państwo Sahakianowie prowadzili ceniony antykwariat w Brukseli.
Polska przez wieki pośredniczyła w wymianie kulturalnej między Persją i Kaukazem a Europą.
Przed II wojną ściany i podłogi polskich domów były udekorowane kobiercami. Widać to na fotografiach, np. w „Dziejach rezydencji na Kresach” Romana Aftanazego (11 tomów). Po wojnie stopniowo zmieniała się mentalność Polaków i wystrój ich domów. Kobierce przestały budzić zainteresowanie.
Po 1989 r. podejmowano w Polsce próby stworzenia rynku zabytkowych kobierców. Rempex od 2004 r. organizował specjalistyczne aukcje, ale nie było popytu. Nie przetrwały specjalistyczne antykwariaty w Warszawie i Krakowie. Sporadycznie na aukcjach oferowane są dawne kobierce, najczęściej z początku XX w.
