Jedną z dostępnych opcji jest ING (L) Europejski Spółek Dywidendowych z oferty ING TFI. Oparty jest na formule master-feeder; do jego portfela trafiają wyłącznie jednostki uczestnictwa luksemburskiego funduszu NN (L) European High Dividend. Strategia zakłada inwestowanie w niedowartościowane spółki europejskie (choć często operujące w skali międzynarodowej), które oferują atrakcyjną i stabilną stopę dywidendy. Duży nacisk kładzie się na szeroką dywersyfikację ze względu na branżę i kraj.
Obecnie (dane z końca maja) w polskim funduszu ulokowanych jest prawie 0,5 mld zł. Tak dużą popularność można tłumaczyć tym, że w ostatnich latach koniunktura na giełdach Europy zachodniej była zdecydowanie lepsza niż na warszawskim parkiecie. Poza tym zaletą funduszu jest pełne zabezpieczenie przed ryzykiem walutowym.
Z powodu braku odpowiednio licznej grupy porównawczej – krajowe TFI oferują tylko dwa produkty tego typu – do zmierzenia efektywności funduszu trzeba posłużyć się benchmarkiem (wzorcem) dla funduszu źródłowego. NN (L) European High Dividend na tle swojego wzorca (MSCI Europe Index) w długich okresach wypada niekorzystnie. Wprawdzie głównym celem funduszu nie jest osiąganie wyników lepszych od wzorca, lecz zbliżonych do niego, przy korzystniejszej relacji zysku do ryzyka, jednak i to nie zawsze zarządzającym się udaje.
W szerokiej grupie porównawczej, skupiającej fundusze akcji zagranicznych, wynik w wysokości 9,9 proc. w skali roku wypada dosyć przeciętnie, gdyż średnia dla grupy wynosi 14,8 proc. W ostatnich latach koniunktura na giełdach Europy Zachodniej była bardzo dobra i wielu konkurentów skorzystało z niej w zdecydowanie większym stopniu.
W polskim funduszu uwagę przykuwa opłata za zarządzanie. Wynosi 2,5 proc. i jest wyższa od opłat pobieranych w „zwykłych” funduszach zagranicznych (ok. 1,5 proc.). Jeżeli jednak weźmiemy pod uwagę dysparytet stóp procentowych między Polską a strefą euro i pozytywny efekt zabezpieczenia funduszy przed ryzykiem walutowym, różnica wynikająca z odmiennych stawek za zarządzanie praktycznie znika. Mechanizm ten nie ogranicza negatywnego wpływu opłaty pobieranej przy zakupie jednostek funduszu na jego stopę zwrotu; maksymalny poziom opłaty manipulacyjnej wynosi 5 proc.
