Niechętnie płacą za utratę cieszenia się normalnym życiem

Było ciepłe listopadowe przedpołudnie. Rodzina wyszła na spacer z trzymiesięcznym dzieckiem. W pewnym momencie przejeżdżający nieopodal kierowca samochodu, chcąc uniknąć potrącenia przebiegającego przez ulicę psa, wpadł w poślizg, wjechał na chodnik i uderzył w wózek, w którym znajdowało się niemowlę. Dziecko doznało bardzo rozległych i poważnych obrażeń ciała. Od wypadku upłynęło już ponad dziesięć lat. Przez cały ten okres dziecko było stale poddawane intensywnej i specjalistycznej rehabilitacji. Rodzice poszkodowanego poświęcają cały swój czas, opiekując się nim i dodatkowo samodzielnie rehabilitując w domu. Niestety, współczesna medycyna nie daje możliwości, żeby choć w minimalnym stopniu przywrócić dziecku sprawność.

To typowy przykład sytuacji, gdy skutki wypadku dotknęły nie tylko samego poszkodowanego, ale także jego bliskich i wiążą się one nie tylko z cierpieniem psychicznym spowodowanym niepełnosprawnością dziecka, ale też utratą więzi z dzieckiem, które pozostaje w takim stanie, że nie jest zdolne do takiej więzi z najbliższymi.

Warto sprawdzić: Odszkodowanie za opiekę nad bliską osobą się należy

Nowa regulacja

W sądach w całej Polsce toczą się postępowania o zapłatę zadośćuczynienia dla bliskich, którzy utracili możliwość kontaktu z ciężko poszkodowanymi w wypadkach. W oczekiwaniu na uchwałę Sądu Najwyższego, która ma ostatecznie przesądzić, czy takie roszczenie jest objęte ochroną prawną w Polsce, prezydent złożył stosowny projekt regulacji ustawowej do Sejmu, a 24 czerwca 2021 r. Sejm jednogłośnie projekt ustawy przyjął.

Obecnie jednak mimo braku jednoznacznej regulacji sądy orzekają w indywidualnych sprawach rodzin, które zdecydowały się walczyć o należne świadczenia, nie czekając na stanowisko Sądu Najwyższego. Wiele spraw kończy się zasądzeniem świadczenia.

Ubezpieczyciele płacą niechętnie

W przypadku opisanego powyżej dziecka jego najbliżsi, czyli rodzice, wystąpili o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę. Gdy okazało się, że lata rehabilitacji nie dają spodziewanych rezultatów, postanowili wystąpić ze swoimi własnymi roszczeniami dotyczącymi zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z naruszenia dobra osobistego, jakim jest prawo do utrzymywania z własnym dzieckiem normalnej więzi rodzinnej. Aktualnie cała aktywność rodzinna ukierunkowana jest na opiekę i zapewnienie jak najlepszych warunków dla dziecka. Do dnia wypadku rodzice posiadali wiele innych aktywności, zainteresowań i hobby. Mieli plany związane nie tylko z rodziną, ale też sferą zawodową.

– Ubezpieczyciel konsekwentnie odmawiał jednak prawa do wypłaty zgłoszonego świadczenia. Podejmowane działania odwoławcze, ze skargą do rzecznika finansowego również nie przyniosły rezultatu. W związku z powyższym sprawa została skierowana na drogę postępowania sądowego – relacjonuje radca prawny Albert Demidowski z Votum Odszkodowania.

Warto sprawdzić: Czego można żądać po zawarciu ugody z ubezpieczycielem

Dopiero prawomocne rozstrzygnięcie sądu potwierdziło, że w rozpatrywanym przypadku rodzicom poszkodowanego należy się zadośćuczynienie za utratę możliwości cieszenia się normalnym życiem rodzinnym przez lata wychowania dziecka.

– Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że rodzicom należy się godne zadośćuczynienie za ich własną krzywdę. Nie mają możliwości wejścia w żadną interakcję ze swoim jedynym dzieckiem. Powołany w toku postępowania biegły wskazał, że komunikacja pomiędzy członkami rodziny jest jednostronna i przebiega od rodziców do dziecka. Nie ma żadnych nadziei na świadome nawiązanie kontaktu inicjowanego ze strony dziecka. W świetle takich ustaleń sąd przyznał na rzecz każdego z rodziców po 150 000 zł zadośćuczynienia – wyjaśnia Albert Demidowski.

Nowe prawo – nowe nadzieje

W obecnym stanie prawnym nie każda sprawa o zadośćuczynienie, o które występuje rodzina ciężko poszkodowanych, kończy się zasądzeniem zadośćuczynienia. Niektóre sądy uznają, że nie istnieje takie dobro prawne, jak prawo do życia w pełnej rodzinie, w której istnieją bliskie więzi. To pokłosie jednej z uchwał Sądu Najwyższego z października 2019 r., w której zanegowano możliwość zasądzenia tego rodzaju roszczenia.